Wszystkie kategorie

Aktualności

Strona Główna >  Aktualności

Jak nieprawidłowe przygotowanie przed nawęglaniem powoduje nierównomierne głębokości warstwy twardnionej w zębatkach

Time : 2025-11-03
Dlaczego pozornie prosty proces wstępnego przygotowania decyduje o trwałości przekładni?

Węglowanie rozpoczyna się przed załadowaniem do pieca — nie w momencie jego uruchomienia

W branży produkcji przekładni obowiązuje dobrze znana zasada: "Połowa sukcesu węglowania zależy od przygotowania wstępnego". Wiele problemów jakościowych występujących podczas węglowania na miejscu — lokalne miękkie punkty, niestabilna głębokość warstwy węglikowej, przedwczesne powstawanie ubytków, nagłe spadki wytrzymałości zmęczeniowej kontaktowej i inne — można ostatecznie przeanalizować nie jako skutek usterki pieca czy błędnych formuł chemicznych, lecz błędów popełnionych podczas przygotowania przed węglowaniem.
Niejednolita głębokość warstwy węglikowej to jedno z najpoważniejszych ukrytych zagrożeń dla przekładni. Skutki wykraczają daleko poza same nieregularności twardości:
  • Lokalne miękkie punkty → wysokie ryzyko przedwczesnego powstawania ubytków
  • Niejednolita głębokość warstwy → nierównomierne rozłożenie naprężeń kontaktowych
  • Zbyt mała głębokość warstwy węglikowej u podstawy zębów → zmniejszona trwałość zmęczeniowa na zginanie
  • Niejednorodna struktura powierzchni → większe ryzyko powstawania "białych warstw" lub przepalenia podczas kolejnego szlifowania przekładni
  • Zwiększony poziom hałasu i niestabilne zazębienie → Pogorszenie właściwości NVH (hałas, wibracje, twardość pracy)
Krótko mówiąc: Nierówna głębokość warstwy węglikowej to zapalona bomba zegarowa dla wcześniejszego uszkodzenia przekładni.

Trzy pominięte problemy związane z obróbką wstępna, które decydują o wynikach azotowania

1. Nieskompletne odżyranie → Ekranowanie potencjału węglowego na powierzchni i asymetryczne azotowanie

Odżyranie usuwa plamy olejowe, pozostałości chłodziwa, pot z rąk, osady cieczy chłodząco-smarującej oraz inne zanieczyszczenia. Niewystarczające odżyranie prowadzi do:
  • Warstw olejowych blokujących przenikanie potencjału węglowego
  • Obniżone lokalne tempo azotowania
  • Płytką warstwę węglikową lub nawet "białe plamy" i "miękkie strefy"
Te problematyczne obszary są szczególnie narażone na pitting w zastosowaniach o wysokim naprężeniu kontaktowym, takich jak przekładnie planetarne.

2. Nieusunięta skorupa utleniona → Powstawanie warstw barierowych węgla

Wytłoczone zagęszczenia zazębień zwykle mają gruby osad tlenkowy, który, jeśli nie zostanie całkowicie usunięty, powoduje:
  • Strefy zablokowane węglem nawet w procesach nawęglania próżniowego
  • redukcję głębokości warstwy węglicowej o 20%–50%
  • Nierówną mikrostrukturę powierzchni
  • "Odwrócone nawęglanie" (wzbogacenie węglem w głębszych warstwach przy jednoczesnym ubożeniu powierzchni w węgiel)
Koła zębate z takim defektem są bardzo podatne na pitting po szlifowaniu — niewystarczająca twardość powierzchni połączona z wewnętrzną twardością tworzy niebezpieczne koncentracje naprężeń.

3. Niewłaściwe obłożenie pieca → Przesłonięte lokalne ścieżki nawęglania

Obłożenie pieca jest znacznie bardziej skomplikowane niż po prostu "umieszczenie kół zębatych wewnątrz". Bezpośrednio wpływa ono na:
  • Schematy cyrkulacji gazów w piecu
  • Powierzchnię kontaktu gazu piecowego
  • Jednolitość narażenia na potencjał węglowy na wszystkich powierzchniach kół zębatych
Nieprawidłowe załadowanie powoduje:
  • Lokalne strefy martwego przepływu → Płytką głębokość warstwy węglikowej
  • Nachodzenie lub ekranowanie między kołami zębatymi → Plamiste miękkie miejsca
  • Zbyt duże zagęszczenie → Zakłócony przepływ gazu piecowego
  • Mieszane załadowanie małych i dużych kół zębatych → Niejednorodność temperatury spowodowana różnymi pojemnościami cieplnymi
Te problemy występują na miejscu znacznie częściej, niż się powszechnie zakłada.

Mikroskopijny charakter nierównej głębokości warstwy węglikowej: Różnice strukturalne wynikające z nierównomiernego potencjału węglowego

Główna zasada carburyzacji jest następująca: Atomy węgla → Dyfundują do powierzchni stali → Osiągają docelową koncentrację i głębokość
Gdy procesy odtłuszczania, odrobaczenia lub nieprawidłowego załadowania ograniczają zdolność powierzchni do pochłaniania węgla:
  • Dyfuzja węgla zwalnia
  • Reakcje potencjału węgla są hamowane
  • Tworzą się lokalne strefy ubogie w węgiel
  • Zawartość martenzytu na powierzchni maleje
  • Twardość spada o 50–150 HV
  • Głębokość warstwy zahartowanej jest niewystarczająca o 0,1–0,3 mm
  • Napięcia szczątkowe ściskające na powierzchni są zmniejszone
Ostatecznie uzębienia wykazują wcześniejsze uszkodzenia, w tym:
  • Wykrywanie
  • Łuszczenie się
  • Mikropęknięcia
  • Zwiększony hałas podczas zazębienia
  • Znacznie skrócony czas życia zmęczeniowego (zazwyczaj o 30–60%)

Typowe cechy uszkodzeń zębów spowodowane nierówną głębokością azotowania

  • Wydziobanie skoncentrowane w określonych obszarach powierzchni zęba (nie ma losowego rozmieszczenia)
  • Oczywiste różnice twardości (np. HRC 60 vs. HRC 54)
  • Znaczne różnice głębokości warstwy azotowanej między lewą a prawą powierzchnią zęba
  • Schodkowy lub gwałtowny przejście w profilu głębokości warstwy azotowanej
  • Analiza metalograficzna ujawnia zwiększona zawartość ferrytu na powierzchni
  • Rozkład twardości nie wykazuje stopniowego gradientu (obserwuje się gwałtowne skoki lub załamania)
Wszystkie te objawy wskazują na jeden podstawowy problem: niewystarczające wstępnego obróbki prowadzące do nierównej efektywności azotowania

Jak zapobiegać nierównej głębokości warstwy azotowanej?

1. Wprowadzenie rygorystycznych standardów odżyrzania

  • Regularne testowanie stężenia środka odżyrzającego
  • Czyszczenie ultradźwiękowe (zalecane)
  • Obowiązkowe płukanie gorącą wodą
  • Kontrolowana temperatura suszenia
  • test folii wodnej w celu weryfikacji czystości powierzchni

2. Standaryzacja procesów usuwania zgorzeliny

Zastosowanie odpowiednich metod:
  • Piaskowanie (zalecany standard SA2,5)
  • Tandemowe kwaszenie + neutralizacja
  • Szlifowanie mechaniczne
  • Usuwanie rdzy laserem (rozwiązanie wysokiej klasy)
Cel: Uzyskanie całkowicie metalowej powierzchni bez pozostałości głębokich warstw tlenków.

3. Formalizacja procedur załadowania pieca

Opracowanie specyficznych dla przedsiębiorstwa procedur standardowych (SOP):
  • Maksymalnie X sztuk na warstwę
  • Zabronione jest bezpośrednie stykanie się zębów ze sobą
  • Zapewnienie niezakłóconej cyrkulacji gazu piecowego
  • Oddzielne załadunki małych i dużych kół zębatych
  • Wykorzystywanie standardowych urządzeń mocujących

4. Zweryfikuj spójność carburowania za pomocą próbek testowych

Zalecenia:
  • Standardowe pręty próbne (Ø20×20 mm)
  • Synchroniczne ładowanie pieca razem z produkcją kół zębatych
  • Porównanie twardości i analiza metalograficzna
  • Optymalizacja Produkcji W oparciu o Dane

Przygotowanie przedcarburowe: Linia startowa jakości kół zębatych

Carburowanie jest jednym z najważniejszych procesów wytwarzania kół zębatych, ale to "małe, łatwo przeoczane kroki" wykonywane przed nim decydują o jakości warstwy węglikowej: pojedyncza kropla oleju resztkowego, ślad skorupy tlenkowej, pojedynczy punkt blokady lub niewłaściwy kąt załadowania — każdy z tych czynników może skrócić żywotność partii kół zębatych o połowę.
Pamiętaj: jakość carburowania zaczyna się nie w momencie zapalenia pieca, lecz przy przygotowaniu wstępnym. Inwestycja we właściwe procesy wstępne tworzy fundament dla długoterminowej niezawodności i wydajności kół zębatych.

Poprzedni: Przekładnie wałowe równoległe: zasady, zastosowania i przyszłe trendy

Następny: Transmisja zębnia: zasady i zastosowania metody kształtowania przez frezowanie formujące i metodę generacyjną w obróbce kół zębatych

E-mail Tel. WeChat